De meetgegevens worden niet alleen gebruikt tegen ziektes en burn-out, maar ook om te zorgen dat mensen optimaal kunnen blijven functioneren. Meten is weten, dus hoe meer we meten… hoe beter onze inzetbaarheid. Toch?
Techniek toepassen omdat het er nu eenmaal is, of omdat we anders teveel achter lopen? Daar gelooft Peter Joosten, veelgevraagd spreker, podcaster en futurist niet zo in. Wel denkt hij dat organisaties en mensen die inzetbaar willen blijven bijna niet meer om biohacking heen kunnen. Biohacking is een verzamelnaam voor alles op het gebied van mensverbetering met behulp van technologie. Denk aan gadgets en geïmplanteerde chips tot het aanpassen van ons DNA. Joosten neemt u mee op een ontdekkingsreis langs de mogelijkheden en onmogelijkheden. We lichten een tip van de toekomst op.
Kun je een voorbeeld noemen van iemand die beter inzetbaar is geworden door biohacking?
“Dat is toch wel het gebruik van exoskeletten bij Ford en ook bij de Nederlandse marine. Die ondersteuning rondom de mens werkt goed, om met name magazijnmedewerkers te ondersteunen bij het tillen van zware gewichten. Die organisaties zetten dat middel specifiek in om te voorkomen dat mensen uitvallen omdat ze te zwaar of verkeerd tillen.”
Wat is een nog niet zo geslaagde of twijfelachtiger biohack?
“Waar nog wel wat ethische haken en ogen aan zitten is het meten van allerlei onderdelen van je leven. Bijvoorbeeld werknemers die smart watches en stappentellers gebruiken die de werkgever ze heeft gegeven en daar zelf ook de gegevens van willen gebruiken. Ik denk dat de Autoriteit Persoonsgegevens daar terecht kritisch op is. Zelf ben ik ook kritisch op het gebruik van steeds weer en steeds meer nieuwe technieken. Ik zou mezelf dan ook geen techno-utopist willen noemen. Een heel belangrijke vraag is of mensen er direct baat bij hebben. Word je er uiteindelijk gelukkiger van in je werkende en persoonlijke leven als je die gadget gebruikt, of als je die gegevens meet?”
Je schetst een beeld van de toekomst met medewerkers die behoorlijk maakbaar zijn. De human als resource. HR is meestal vrij kritisch op die insteek. Is dit niet vrij sterk vanuit de werkgever gedacht?
“De vraag is in hoeverre de mens maakbaar is. Ik stond vroeger meer achter die opvatting. Nu denk ik er wat genuanceerder over. Ik denk niet dat het realistisch is om te stellen dat de mens volledig maakbaar is, want je bent altijd bezig in een interactie met je omgeving. Op het werk, maar ook sportend: daar worden de grenzen opgezocht. Dat heb ik ook gezien in mijn werk voor het leger: mensen moeten daar extreme prestaties neerzetten onder extreme omstandigheden.”
Op jouw website schets je een toekomst waarin werknemers continu en op van alles worden gemeten en gemonitord. Zal dat mensen duurzamer inzetbaar maken?
“Toen ivf 40 jaar geleden werd ontwikkeld moesten de mensen die met die techniek werkten onder politiebegeleiding naar huis worden gebracht. Nu zit in bijna elke klas een kind dat zo is geboren. Wat we moreel acceptabel vinden verschuift met de jaren, wil ik ermee zeggen. Maar ik vind het geen goed argument om te zeggen: in China doen ze het, dus hier moeten we het ook toepassen. Je moet alleen iets meten als het nut heeft voor de inzetbaarheid. Wat levert het werknemers en werkgevers op, en wat geeft de werknemer ervoor op. Die opbrengst moet opwegen tegen de kosten.”
Heb je zelf een implantaat?
“Ja. Ik heb een NFC-chip, mijn visitekaartje staat erop met een korte biografie. Wie meer van me wil weten, hoeft alleen maar in mijn buurt te komen staan!”
